காதல் சாட்டிங்!

"மூன்று மாதமாக பேசிக்கொள்கிறோம் ஆனால் உன்னுடைய போட்டோவை அனுப்ப மாட்டேன் என்கிறாயே..."
- என்று டைப் செய்து யாஹூ மெஸஞ்சரில் அனுப்பினான் ராஜேஸ். முப்பது நொடியில் பதில் வந்தது.
"போட்டோ அனுப்ப விருப்பம் தான். ஆனால், பத்திரிக்கை செய்திகளில் படிக்கும் நிகழ்ச்சிகள் என்னை தயங்க வைக்கிறது!"
தனக்குள் சிரித்துக்கொண்ட ராஜேஷ், "என்ன மாதிரி நிகழ்ச்சிகள்?" என்று தட்டிக்கேட்டான்.
"பெண்ணின் முகத்தையும் ஆபாசமான படத்தையும் இணைத்து நெட்டில் உலவ விட்டு வேடிக்கை பார்ப்பதே இப்போது வாடிக்கை ஆகி விட்டது. அதனால் தான்..."
"என்னை பற்றி முழுமையாக சொல்லி இருக்கிறேன். என் பெயர் கிரி என்று உண்மையை சொல்லி இருக்கிறேன். சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலை பார்க்கும் திருமணமாகாதவன் என்று கூறினேன். இன்னும் உனக்கு நம்பிக்கை ஏற்படவில்லையா?"
"ஆனால் உங்கள் விலாசம் சரியாகச் சொல்லவில்லை. எந்த கம்பெனியில் வேலை பார்க்கிறீர்கள் என்றும் சொல்லவில்லை. அதனால் தான் தயங்குகிறேன்."
"நீயும் தான் உன்னுடைய விலாசத்தைச் சொல்லவில்லை, மைதிலி. நீ சாட் செய்யும் வார்த்தைகளை பார்க்கும் போது, நீ ரொம்ப சாப்டாக இருப்பாய் போல் தெரிகிறது. கொஞ்சம் பயந்த சுபாவம் உள்ளவளை போலும் தெரிகிறாய்"
"நீங்கள் அனுப்பும் வர்த்தைகளை பார்க்கும் போது எனக்கும் அப்படித்தான் தோன்றுகிறது. உங்களிடம் சாட் செய்யும் போது ஒரு பெரிய நிம்மதியை உண்ர்கிறேன். உங்களை போன்ற பெண்களுக்கு மதிப்பு கொடுத்து பேசும் ஒரு ஆணைத்தான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று கருதினேன். உங்களிடம் சாட் செய்யும் போது அந்த நிறைவு எனக்கு ஏற்படுகிறது."
ராஜேஷ்,'இதற்கு என்ன மாதிரியான பதில் அனுபலாம்' என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போது-
"ஒரு நல்ல யோசனை! இன்னும் ஒரு வாரத்தில் நான் என் குடும்பத்தாருடன் சென்னைக்கு வர வேண்டிய வேலை உள்ளது. அப்போது அங்கே நேரில் சந்த்தித்துக் கொள்ளலாம் அல்லவா?"
"வெரிகுட்! இடத்தையும் குறிப்பிட்டு விட்டால் சவுகரியம்."
"முதல் சந்திப்பு என்பதால் மைலாப்பூர் சிவன் கோவிலில் சந்த்திப்போம்."
"அடையாளம்?"
"சிவப்பு கலர் சுடிதார். ஒயிட் ஹேண்ட் பேக். நீங்கள்?"
"ஒயிட் அன் ஒயிட் ட்ரெஸ் போட்டு இருப்பேன்."
"நேரம் மாலை 5 மணி!"
மாலை ஐந்து மணி சூரியன் தன்னுடைய வெப்பத்தை குறைத்துக் கொண்டு பணியை முடிக்கும் தருவாயில் இருந்தான்.
ராஜேஷ் ஹோண்டாவை நிறுத்தி விட்டு நடந்தான். பூ வாங்கிக்கொண்டு செப்பலை கழற்றி போட்டு விட்டு கோவிலுக்குள் நுழைந்தான். கூட்டம் அதிகமில்லை.
இன்று என்ன கிழமை? புதன்கிழமை. அது தான் கூட்டமில்லை.
உட்பிரகாரத்துக்கு வந்தான். சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். மைதிலி எங்கே? சிவப்பு சுடிதார் எங்கே? வெள்ளை கைப்பை எங்கே?
வெளிப்பிரகாரம் வந்தான். எங்கே அவள்? எங்கே அவள்? வந்திருப்பாளா இல்லை ஏமாற்றிவிட்டாளா? சே... சாமி கும்பிடக்கூட இல்லை. அங்கே சற்று தூரத்தில் அவள் யார்? அருணா போல் இருக்கிறாளே! அவள் எப்படி இங்கே வந்தாள்? அட... என்னை பார்த்து விட்டு மறைந்து விட்டாளே. இவளுக்கு சென்னையில் என்ன வேலை? அட முட்டாளே! அவள் சிவப்பு சுடிதார் அணிந்திருந்தாளே... வெள்ளை கைப்பை வைத்திருந்தாளே... அப்ப மைதிலி தான் அருணாவா?
கோவிலை விட்டு வரும் போது பிச்சைக்காரர்கள் "அம்மா... தாயே..." என்றார்கள். சில்லறையை போட்டான். பிச்சைக்காரர்கள் டைவர்ஸ் செய்வார்களா?
வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் ஷோபாவில் தொப்பென விழுந்தான். எரிச்சலாக வந்தது.
கடைசியில் புஸ்ஸென்று போய் விட்டதே. தன் டைவர்ஸ் மனைவியிடம் சாட்டிங் செய்திருக்கிறேன். அவளா இவ்வளவு மென்மையாக சாட்டிங் செய்தாள். யோசி... யோசி! சம்பவங்களை கோர்வயாக்கு. கோர்வையாக்கினான். முதலில் சாட்டிங் செய்தவளும் கோவிலில் பார்த்தவளும் ஒன்று தானா? இது தற்செயலாகக் கூட நடந்திருக்கலாம் இல்லையா? எப்படி யோசித்து பார்த்தாலும் மைதிலியும் அருணாவும் ஒன்று தான் என்றது.
சரி, அருணா என்று வைத்துக் கொண்டாலும் அவளா இப்படி! நம்பவே முடியவில்லை. அவளின் ஒரு பக்கத்தை மட்டுமே பார்த்து விட்டு தவறாக முடிவெடுத்து விட்டேனா? அவளுக்கும் சாப்ட் கார்னர் இருக்கிறது என்ற மற்றொரு பக்கத்தை பார்க்க தவறி விட்டேனா?
அருமையாக கவிதை தொடுத்தாள். நிதானமாக சிந்தித்து சாட் செய்தாள்.
அவளும் இப்படித்தானே என்னை பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருப்பாள்! அவள் போன் நம்பர் தான் என்னிடம் இருக்கிறதே. போன் செய்து பார்த்தால் என்ன?
ராஜேஷ் செல்லை எடுத்து நம்பரை ஒத்த ஆரம்பித்தான்.
இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து விடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் இவர்களை விட்டு விலகிச்செல்வோம்.**

நன்றி: அதிகாலை

srikarpagam