புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்!
ஐ ஆம் சாரி!
செப்டம்பர் பதினொன்று அமெரிக்கா அட்டாக் நடந்து சில வருடங்கள் கழிந்தாலும் ஜோக்குகளுக்கு ஒன்றும் பஞ்சமில்லை. சமீபத்தில் இரண்டு ஜோக்குகள் படித்தேன். அதில் தெரியும் விஷயங்கள் உண்மையிலேயே இப்படி ஒரு சம்பாசனை நடந்திருக்குமோ என்ற சந்தேகத்தை ஏற்படுத்தியது.
ஜோக் ஒன்று: அமெரிக்காவில் பென்டகன் அட்டாக் நடந்த பிறகு அதிபர் புஷுக்கு ஒரு போன் வந்தது. ரிசீவரை எடுத்து "ஹலோ" என்றார். எதிர் முனையில் பேசியவர் சீன பிரதமர்,"நான் ரொம்ப வருத்தப்படுறேன். இது ஒரு மிகப் பெரிய சோகம். பெண்டகன் அட்டாக்கில டாக்குமண்ட்ஸ் எதுவும் தொலஞ்சு போயிருந்தாலோ அல்லது எரிஞ்சு போயிருந்தாலோ வருத்தப்படாதீங்க... அதோட எல்லா காப்பிகளும் எங்ககிட்ட இருக்கு!" என்றார்.
ஜோக் இரண்டு: செப்டம்பர் பதினொன்று அன்று அன்றைய பாகிஸ்தான் அதிபர் முஷரப், அமெரிக்க அதிபர் புஷுக்கு போன் செய்தார். "என்னுடைய துக்கத்தை தெரியப்படுத்தி கொள்கிறேன். உண்மையிலேயே இது ஒரு சோகமான விஷயம். நிறைய மக்கள்... நிறைய கட்டிடங்கள்... ஐ ஆம் வெரி சாரி..."
புஷ்: கட்டிடங்கள்... மக்கள்... என்ன உளறறீங்க!
முஷரப்: ஒ... இப்ப அமெரிகாவில மணி என்ன?
புஷ்: இப்ப காலையில எட்டு மணி!
முஷரப்: ஊப்ஸ்... நான் இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கழித்து போன் செய்யிறேன்.
ட்ரோஜன் பரிசு!
சுத்தம் விருது போடும்!
இரண்டாவதாகச் சொன்ன குடல் சுத்தத்தை செயல்படுத்துவதற்கு திறந்த வெளிகளையும் சாலையோர சாக்கடைகளையும் அசுத்தப்படுத்தி சுற்றுப்புற்ச்சூழலை கெடுத்து விடுகிறார்கள்.
இப்படி ஒவ்வொரு மனிதனும் தன்னையும் தன் வீட்டையும் மட்டுமே சுகாதாரமாக வைத்துக்கொள்ள நினைப்பவர்கள் சுற்றுப்புறச்சூழலை சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ள தவறி விடுகிறார்கள். இதனால் தான் சிக்-குன் -குனியா, காலரா போன்ற நோய்களும், கொசுக்களின் பெருக்கமும் ஏற்படுகிறது என்பதை மறந்து விடுகிறார்கள்.
ஆனால் ஒரு கிராமத்தில் உள்ள மக்கள் மட்டும் இதை மறக்காமல், ஒவ்வொரு தனி மனிதரும் முயற்சி செய்து தங்கள் கிராமத்தையே சுகாதாரமாக வைத்து, அதற்கு விருது வாங்கி இருக்கிறார்கள். அதற்கு ஒரு சபாஷ் போடுவோம்.
திண்டுக்கல் மாவட்டம் பழநி ஒன்றியத்தில் இருக்கும் பச்சளநாய்க்கன்ப்பட்டி கிராம மக்கள் தான் அந்த சபாஷுக்கு சொந்தக்காரர்கள். சமீபத்தில் புனேயில் ஜனாதிபதி பிரதிபா பாட்டீலிடம் மத்திய அரசின் நிர்மல் கிராம் புரஸ்கார் விருது பெற்ற ஊராட்சிகளில் பச்சளநாய்க்கன்பட்டியும் ஒன்று.
இந்த ஊராட்சியில் உள்ள 750 வீடுகளில், 80 சதவீத வீடுகளில் கழிப்பறை வசதியுள்ளது. வீட்டில் கழிப்பறை இல்லாதவர்கள் சுகாதார வளாகத்தை பயன்படுத்துவதால் திறந்தவெளியை யாரும் கழிப்பறையாக பயன்படுத்துவதில்லை. இதையும் மீறி யாராவது திறந்தவெளியை கழிப்பறையாக பயன்படுத்தினால் கையில் தண்ணீர் சொம்புடன் பையில் ஐம்பது ரூபாயும் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். பைன் கட்ட வேண்டுமே! இந்த வம்பு எதற்கு என்று சுகாதார கழிப்பறைக்கு சென்று விடுகிறார்கள்.
இதுமட்டுமல்ல சாகடையில் கழிவு நீர் தேங்காமல் பார்த்துக்கொள்வதால் இந்த கிராம மக்கள் பெரிய அளவில் நோய் பாதிப்புக்கு உள்ளாகவில்லை. இங்குள்ள பனிரெண்டு மகளிர் சுய உதவிக்குழுக்களின் முக்கிய பணியே சுகாதாரம் காப்பது தான். மேல்நிலை தொட்டிகள் மாதத்திற்கு ஒரு முறை சுத்தம் செய்து விடுகிறார்கள்.
"கிராமத்தை தூய்மையாக வைப்பது ஊராட்சி நிர்வாகத்தின் பொறுப்பு என்று அசட்டையாக இல்லாமல், எங்கள் கிராம மக்கள் கூட்டு முயற்சி செய்து சுகாதாரத்தை கடைபிடித்ததால் இவ்விருது கிடைத்தது.. விருதுடன் தரப்பட்ட பரிசு தொகையை தூய்மையை பாதுகாக்க செலவிட முடிவு செய்துள்ளேன்" என்று ஊராட்சி தலைவி லட்சுமி கூறினார்.
இது போன்ற செய்திகளை ஊடகங்களும் சிறந்த முறையில் மற்ற கிராமத்தில் வாழும் மக்களுக்கும் சேர்ப்பித்தால் நோய் பெருக்கம் குறையும்.
நன்றி: அதிகாலை
காதல் சாட்டிங்!
- என்று டைப் செய்து யாஹூ மெஸஞ்சரில் அனுப்பினான் ராஜேஸ். முப்பது நொடியில் பதில் வந்தது.
"போட்டோ அனுப்ப விருப்பம் தான். ஆனால், பத்திரிக்கை செய்திகளில் படிக்கும் நிகழ்ச்சிகள் என்னை தயங்க வைக்கிறது!"
தனக்குள் சிரித்துக்கொண்ட ராஜேஷ், "என்ன மாதிரி நிகழ்ச்சிகள்?" என்று தட்டிக்கேட்டான்.
"பெண்ணின் முகத்தையும் ஆபாசமான படத்தையும் இணைத்து நெட்டில் உலவ விட்டு வேடிக்கை பார்ப்பதே இப்போது வாடிக்கை ஆகி விட்டது. அதனால் தான்..."
"என்னை பற்றி முழுமையாக சொல்லி இருக்கிறேன். என் பெயர் கிரி என்று உண்மையை சொல்லி இருக்கிறேன். சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலை பார்க்கும் திருமணமாகாதவன் என்று கூறினேன். இன்னும் உனக்கு நம்பிக்கை ஏற்படவில்லையா?"
"ஆனால் உங்கள் விலாசம் சரியாகச் சொல்லவில்லை. எந்த கம்பெனியில் வேலை பார்க்கிறீர்கள் என்றும் சொல்லவில்லை. அதனால் தான் தயங்குகிறேன்."
"நீயும் தான் உன்னுடைய விலாசத்தைச் சொல்லவில்லை, மைதிலி. நீ சாட் செய்யும் வார்த்தைகளை பார்க்கும் போது, நீ ரொம்ப சாப்டாக இருப்பாய் போல் தெரிகிறது. கொஞ்சம் பயந்த சுபாவம் உள்ளவளை போலும் தெரிகிறாய்"
"நீங்கள் அனுப்பும் வர்த்தைகளை பார்க்கும் போது எனக்கும் அப்படித்தான் தோன்றுகிறது. உங்களிடம் சாட் செய்யும் போது ஒரு பெரிய நிம்மதியை உண்ர்கிறேன். உங்களை போன்ற பெண்களுக்கு மதிப்பு கொடுத்து பேசும் ஒரு ஆணைத்தான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று கருதினேன். உங்களிடம் சாட் செய்யும் போது அந்த நிறைவு எனக்கு ஏற்படுகிறது."
ராஜேஷ்,'இதற்கு என்ன மாதிரியான பதில் அனுபலாம்' என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போது-
"ஒரு நல்ல யோசனை! இன்னும் ஒரு வாரத்தில் நான் என் குடும்பத்தாருடன் சென்னைக்கு வர வேண்டிய வேலை உள்ளது. அப்போது அங்கே நேரில் சந்த்தித்துக் கொள்ளலாம் அல்லவா?"
"வெரிகுட்! இடத்தையும் குறிப்பிட்டு விட்டால் சவுகரியம்."
"முதல் சந்திப்பு என்பதால் மைலாப்பூர் சிவன் கோவிலில் சந்த்திப்போம்."
"அடையாளம்?"
"சிவப்பு கலர் சுடிதார். ஒயிட் ஹேண்ட் பேக். நீங்கள்?"
"ஒயிட் அன் ஒயிட் ட்ரெஸ் போட்டு இருப்பேன்."
"நேரம் மாலை 5 மணி!"
மாலை ஐந்து மணி சூரியன் தன்னுடைய வெப்பத்தை குறைத்துக் கொண்டு பணியை முடிக்கும் தருவாயில் இருந்தான்.
ராஜேஷ் ஹோண்டாவை நிறுத்தி விட்டு நடந்தான். பூ வாங்கிக்கொண்டு செப்பலை கழற்றி போட்டு விட்டு கோவிலுக்குள் நுழைந்தான். கூட்டம் அதிகமில்லை.
இன்று என்ன கிழமை? புதன்கிழமை. அது தான் கூட்டமில்லை.
உட்பிரகாரத்துக்கு வந்தான். சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். மைதிலி எங்கே? சிவப்பு சுடிதார் எங்கே? வெள்ளை கைப்பை எங்கே?
வெளிப்பிரகாரம் வந்தான். எங்கே அவள்? எங்கே அவள்? வந்திருப்பாளா இல்லை ஏமாற்றிவிட்டாளா? சே... சாமி கும்பிடக்கூட இல்லை. அங்கே சற்று தூரத்தில் அவள் யார்? அருணா போல் இருக்கிறாளே! அவள் எப்படி இங்கே வந்தாள்? அட... என்னை பார்த்து விட்டு மறைந்து விட்டாளே. இவளுக்கு சென்னையில் என்ன வேலை? அட முட்டாளே! அவள் சிவப்பு சுடிதார் அணிந்திருந்தாளே... வெள்ளை கைப்பை வைத்திருந்தாளே... அப்ப மைதிலி தான் அருணாவா?
கோவிலை விட்டு வரும் போது பிச்சைக்காரர்கள் "அம்மா... தாயே..." என்றார்கள். சில்லறையை போட்டான். பிச்சைக்காரர்கள் டைவர்ஸ் செய்வார்களா?
வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் ஷோபாவில் தொப்பென விழுந்தான். எரிச்சலாக வந்தது.
கடைசியில் புஸ்ஸென்று போய் விட்டதே. தன் டைவர்ஸ் மனைவியிடம் சாட்டிங் செய்திருக்கிறேன். அவளா இவ்வளவு மென்மையாக சாட்டிங் செய்தாள். யோசி... யோசி! சம்பவங்களை கோர்வயாக்கு. கோர்வையாக்கினான். முதலில் சாட்டிங் செய்தவளும் கோவிலில் பார்த்தவளும் ஒன்று தானா? இது தற்செயலாகக் கூட நடந்திருக்கலாம் இல்லையா? எப்படி யோசித்து பார்த்தாலும் மைதிலியும் அருணாவும் ஒன்று தான் என்றது.
சரி, அருணா என்று வைத்துக் கொண்டாலும் அவளா இப்படி! நம்பவே முடியவில்லை. அவளின் ஒரு பக்கத்தை மட்டுமே பார்த்து விட்டு தவறாக முடிவெடுத்து விட்டேனா? அவளுக்கும் சாப்ட் கார்னர் இருக்கிறது என்ற மற்றொரு பக்கத்தை பார்க்க தவறி விட்டேனா?
அருமையாக கவிதை தொடுத்தாள். நிதானமாக சிந்தித்து சாட் செய்தாள்.
அவளும் இப்படித்தானே என்னை பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருப்பாள்! அவள் போன் நம்பர் தான் என்னிடம் இருக்கிறதே. போன் செய்து பார்த்தால் என்ன?
ராஜேஷ் செல்லை எடுத்து நம்பரை ஒத்த ஆரம்பித்தான்.
இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து விடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் இவர்களை விட்டு விலகிச்செல்வோம்.**
திருவிழா!
சிறுகதை
என்னை பற்றி நாலு வார்த்தை.
நான் மதுரைவாசி. எண்பது கிலோமீட்டர் தள்ளி உள்ள காட்டுபட்டியில் ஒரு பெண்ணை பிடித்து போய் கல்யாணம் செய்து கொண்டேன். என் மனைவி ரொம்ப... சரி, சரி... மைதிலி. கோவிச்சுக்காதே. உன்னை பற்றி அப்புறம் விளக்கி விடுகிறேன்.
என் மாமனாரை பற்றி சொல்ல வேண்டும். ஏனென்றால் அவரை சுற்றி தான் இந்த சம்பவம். அவரை அறிமுகம் செய்து வைக்கலாம் என்றால், அவர் இறந்து விட்டார். நேற்று தான் அடக்கம் செய்தார்கள். எனக்கு கூட சொல்லவில்லை. ஏனென்றால் இன்று திருவிழா... நேற்று இரவு எட்டு மணிக்கு இறந்திருக்கிறார். அந்த கிராமத்து வழக்கப்படி கேதம் சொல்ல கூடாதாம். இரவோடு இரவாக புதைத்து விட்டார்கள். இதில் விசேசம் என்னவென்றால் அவர் தான் அந்த கோவிலின் பூசாரி!
என் மாமனாருக்கு இரண்டு தம்பிகள். இருவரில் மூத்தவர்,"அண்ணி... நடந்தது நடந்து போச்சு. இந்த வருடம் சாமியை நான் தூக்குறேன்" என்றார்.
ஊர் பெரிசு ஒன்று,"அது சரி... ஆனால் உங்க அண்ணன் குடும்பம் கோவிலுக்குள்ள வர கூடாது. கேதம் விழுந்த வீடாச்சே!"
"அதெப்படி... அப்ப என் கொழுந்தனும் தான் கோவிலுக்குள்ள வர கூடாது. அப்புறம் எப்படி சாமி தூக்குவாராம்?" -இது என் மாமியார்.
"அப்ப யாரு சாமி தூக்குறது? இந்த ஊருக்குள்ள காளியாத்தால தூக்குற தைரியம் எவனுக்கு இருக்கு? அப்படியே வேற யாரும் தூக்கி... அந்த குடும்பத்துக்கு ஒண்ணு கிடக்க ஒண்ணு ஆகி போச்சுன்னா யாரு பொறுப்பாளி..."என்று ஊர் பெரிசு உரக்க கூறி விட்டு சற்று நிறுத்தினார். பிறகு அவரே...
"அதனால இந்த வருஷம் உன் கொழுந்தனே சாமி தூக்கட்டும். ஆனா நீங்களும் உங்க குடும்பமும் கோவிலுக்குள்ள வரக்கூடாது"
"என் மகளும் மருமகனும் வந்திருக்காங்க... அவங்களுக்கு கல்யாணமாகி முத வருஷம். அவங்க வரலாமுல்ல..." எல்லோரும் என்னை பார்த்தார்கள்.
ஊர் பெரிசும் என்னை பார்த்து விட்டு,"அவங்க வரலாம். அவங்க வேற குடும்பம். நீயும் உன் ரெண்டு மகன்களும் வர கூடாது. முளைப்பாரி போட்டு இருந்தீங்கன்னா வீட்டிலேயே வச்சுக்குங்க."
"எங்கம்மா வர கூடாதுன்னா நானும் வரலே" என்றால் என் மனைவி.
"அது உங்க இஷ்டம்!"
ஊரே ஜே... ஜே... என்று இருந்தது. ஒரு வருஷமாக இயந்திர வாழ்க்கை வாழ்ந்து விட்டு கிராமத்து திருவிழாவுக்கு வந்து கலந்து கொண்டால் ஒரு ரிலாக்ஸ் கிடைக்கிறது என்பதை அனுபவ பூர்வமாக உணர்ந்தேன்.
மேளதாளம் ஒரு பக்கம்... தப்பு செட்டு ஒரு பக்கம்... குறவன் குறத்தி ஆட்டம் ஒரு பக்கம் இதில் ஒரு விஷேசம்... குறவன் குறத்தி ஆட்டத்தை பார்க்க கூட்டத்தில் முண்டியடித்தவர்கள் பெரும்பாலும் பெரிசுகள் தான். குடும்பத்து பெண்கள் பட்டு சேலை சரசரக்க அவரவர் வீட்டுக்கு முன் வாசலில் முளைப்பாரியை சுமந்தபடி நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.
தெருமுக்கில் சாமி வந்து விட்டது. என்னுடைய சின்ன மாமனார் தான் சாமியை தூக்கி கொண்டு மெதுவாக வந்து கொண்டிருந்தார். வான வேடிக்கையும் தப்பாட்டமும் தூள் பறந்தது. கேமெரா செல்போன்களும், வெளிநாட்டு கையகல கேமிராக்களும் காட்சிகளை தின்றது. அவர் ஒவ்வொரு வீட்டை கடந்து செல்லும் போதும் அந்தந்த வீட்டுக்கு முன் நின்று கொண்டிருந்த பெண்கள் முளைபாரியை தூக்கி கொண்டு பின் தொடர்ந்தனர். அவர் பின்னே வால் போல் நீண்டு வந்தது கூட்டம்.
என் சின்ன மாமியார் எங்கள் வீட்டு பெண்களிடம் ஏதோ கண் சாடை காட்டினார். அவர்களும் புரிந்து கொண்டு முளைபாரியை வெளியே கொண்டு வந்து நின்று கொண்டார்கள். எனக்கோ படபடப்பாக இருந்தது. ஏதோ தகராறு செய்ய போகிறார்கள் என்று என் மனம் அலறியது. வீட்டு வாசலுக்கு சாமி வந்து விட்டது. திடீரென்று, "டேய்... நான் ஆத்தா வந்திருக்கேண்டா... ம.. ஊ... " என்று என் சின்ன மாமியார் அலறிய அலறலில் அந்த இடமே அமைதியானது. உடனே அங்கே நின்றிருந்தவர்கள் விபூதியை எடுத்து நெற்றியில் அப்பினார்கள். அந்த விபூதிகேல்லாம் அடங்குவதாக தெரியவில்லை. கூட்டத்திலிருந்து ஒருவர் வெளிப்பட்டு,"ஆத்தா... உனக்கு என்ன வேணும்?" என்று கேட்டார்.
"டேய் ... பூசாரி குடும்பத்தையும் கோவிலுக்குள்ள வர சொல்லுடா... முளைப்பாரியை கொண்டு வர சொல்லு!" என்று கீச்சு குரலில் கத்தினார். அங்கே கசமுசா உருவானது. ஆளாளுக்கு ஒன்று சொன்னார்கள். ஊர் பெரிசுகள் அவர்களுக்குள் பேசி கொண்டார்கள் அது வரைக்கும் சாமி ஆட்டம் நின்ற பாடில்லை. கடைசியாக...
"சரி ஆத்தா! முளைப்பாரியை தூக்கிட்டு வாங்க" என்றதும் ஆத்தா மலையேறி விட்டாள். பிரச்சனை சுமுகமாக முடிந்தது.
srikarpagam.blogspot
கடமையை செய்... பலனை...?!
என் கேள்விக்கு என்ன பதில்?
மிக சிறந்த விற்பனையாளராக>>>
"ஊத்திட்டேன் முதலாளி!!"
இப்போது பேங்க் - பாதுகாப்பான முதலீடா?
எதற்கு படிக்க வேண்டும்?
மின்சார ஷாக்!
என் புள்ள!
"பதட்டபடாதேம்மா... அதான் பக்கத்துல குழி தோண்டி ஒருத்தர் உள்ளே இறங்கி இருக்காருல்ல..."
"பாழாப்போன இந்த குழிக்குள்ளயா என் மகன் விழணும்? குழி தோண்டுனவுங்க வேலை முடிஞ்சப்புறம் மூடி வைக்க கூடாதா? இப்ப என் புள்ளயோட உசிருள்ள ஊசலாடுது!"
"பார்த்து... மெதுவா தூக்குங்க!"
என் புள்ளைக்கு காயம் படாம தூக்குங்க... ஏற்கனவே அவனுக்கு ஆஸ்த்துமா இருக்கு. இந்த குழியில மூச்சு விட முடியாம என் புள்ள எப்படி கஷ்டப்படுரானோ..."
"அப்படிதான்... இந்தாப்பா.. இப்படி வாங்கப்பா! சும்மா வேடிக்கை பார்த்துகிட்டு நிக்காதீங்க... ஒரு கை பிடிங்க... அப்பாடா ஒரு வழியா தூக்கியாச்சு... இந்தாம்மா உன் புள்ள!"
"அய்யயோ... என் புள்ள செயினு... ரெண்டு பவுனு... போன மாசம் தான் வாங்கினேன் அத காணோமே.. ஐயோ...!"
amkarpagamamkarpakam
மாங்கல்யம் தந்துனானே...
புதிதாக திருமணமான தம்பதிகளுக்கு வாழ்த்துக்கள்!
இன்றைய சூழ்நிலையில் மணமான சிறிது நாட்களிலேயே டைவர்ஸ் பற்றி பேச ஆரம்பித்து விட்டார்கள்... ஒருத்தருக்கொருத்தர் பிடிக்க வில்லை என்றால் உடனே டைவர்ஸ்! மேற்கத்திய கலாசாரம் இதிலேயும் புகுந்து விட்டது. முன்பை விட டைவர்ஸ் கேஸ் அதிகமாக உள்ளதாக புள்ளி விவரம் கூறுகிறது.
பிரச்சினை என்ன என்பதை இருவரும் உட்கார்ந்து பேசினாலே விஷயம் சுமூகமாக முடிந்து விடும்.
ஆனால் சுற்றி இருக்கும் சொந்தகாரர்கள் இருவருக்கும் இடையில் ஈகோவை வளர்த்து விடுகிறார்கள். ஒன்றை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நம்முடைய குடும்ப பிரச்சனை சம்பந்தமாக வெளி ஆட்களிடம், முக்கியமாக சொந்தகாரர்களிடம் கருத்து கேட்டால், அவர்கள் பொதுவான கருத்து கூறுவார்கள் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. ஏனென்றால், கருத்து கூறுபவர்கள் அவர்களுக்கு சாதகமாக உள்ள முடிவையே சொல்வார்கள்.mu
மூன்று விசயங்களை மனதில் வைத்து கொண்டாலே குடும்ப வாழ்க்கை இனிக்கும்!
ஒருவர், மற்றொருவர் உணர்வுகளை-ரசனைகளை புரிந்து கொண்டு விட்டு கொடுத்து வாழ வேண்டும்!
**இருவரும் இன்ப துன்பங்களை பகிர்ந்து, மனம் திறந்து பேசி, ரகசியங்கள் ஏதுமற்ற நட்புறவுடன் வாழ வேண்டும்!
**கூச்சமோ தயக்கமோ இன்றி இருவரும் சில பாலியல் விசயங்களை பகிர்ந்து கொள்ளுதல் வேண்டும்!
ஓகே ... தூள் கிளப்புங்கள்...!
நாய் வாலை நிமிர்த்த முடியுமா?
"நான் ஏண்டி கைய வைக்க கூடாது? எங்கம்மா கொண்டு வந்த முருங்க கட்டய நட்டு வச்சது நான் தாண்டி!"
"நட்டு வச்சா மட்டும் போதுமா... தண்ணி ஊத்தி காப்பாத்த வேணாமா? தெனைக்கும் தண்ணி ஊத்தி காப்பாத்தினவா நான் தாண்டி... நீ வீடு தங்கினா தாண்டி தண்ணி ஊத்த ஞாபகம் வரும். நீ தான் ஊர் சுத்தி ஆச்சே!"
"யாருடி ஊர் சுத்தி... நீ தாண்டி ஊர் சுத்தி!"
"அம்மா... அம்மா! உங்க சண்டைய கொஞ்சம் நிறுத்திட்டு நான் சொல்றத கேக்கிறீங்களா? ரோட்ட அகலபடுதுறதால ரோட்டோர மரத்தையெல்லாம் வெட்டி எடுக்கிறதுக்கு காண்ட்ராக்ட் எடுத்து இருக்கேன். கொஞ்சம் தள்ளி இருங்க. அப்புறம் இன்னொரு விஷயம்... நீங்க ரெண்டு பேரும் இந்த மரத்தை உருவாக்கி இருக்கிறீங்கன்னு உங்க சண்டைய வச்சு புரிஞ்சுகிட்டேன். அதனால இதுல இருக்கிற முருங்கை காய்களை நீங்களே பங்கு போட்டுகுங்க!"
"நான் எதுக்கு அவளுக்கு பங்கு தரணும்?"
"நீ எனக்கு பங்கு தர வேணாம்... முழுசையும் நானே எடுத்துக்கிறேன்!"
காண்ட்ராக்டர் தலையில் கை வைத்து உட்கார்ந்து விட்டார்!!
://srikarpagam.blogspot.com
amkarpagam@gmail.com
குறளின் குரல்-2
"எத்தனை இன்டர்வியு... எல்லாமே புஷ்வானமா போச்சே... வீட்டிலே சாப்பாடு கூட நிம்மதியா சாப்பிட முடியல!" என்றது மனம்.
காற்று வாக்கில் யாரோ ஒரு மகான் சொற்பொழிவாற்றும் ஒலியை கேட்டு அங்கே சென்றான்.
சிவன் கோவில். சிறிய கோவில் தான், ஆனாலும் சிறப்பாக இருந்தது.
சுற்று பிரகாரத்தில் அந்த மகான் பேசினார். சுற்றிலும் ஐம்பது பேராவது உட்கார்ந்திருப்பார்கள்.
"திருவள்ளுவர் என்ன சொல்கிறார் என்றால்... கற்றதனாலாய பயனென்கொல் வாலறிவன் நற்றாள் தொழா அர் எனின். அதாவது 'தூய அறிவு வடிவாய் விளங்கும் இறைவனுடைய திருவடிகளை ஒருவன் பற்றி நின்று நாளும் தொழுது எழவில்லை என்றால், அவன் கற்ற கல்வியால் விளையக்கூடிய பயன் என்ன? அப்பிடின்னு கேக்கிறார்".
கிருஷ்ணனுக்கு கோபம் வந்து விட்டது. "சாமி... நான் தினமும் சாமி கும்பிட்டுட்டு தான் இருக்கேன். ஆனாலும் எனக்கு இன்னும் வேலை கிடைகலயே" என்றான்.
மகான் அவனை பார்த்தார்.
அவர் கண்களை அவனால் சந்திக்க முடியவில்லை. என்ன ஒரு தீர்கமான பார்வை...
"உன் பேச்சிலேயே நம்பிக்கை இன்மை தெரிகிறது . நீ எம்பெருமானை வழிபடும் முறை சரியில்லை. நீ சாமி கும்பிடும் போது உன் ஆழ் மனதில் என் திறமைக்கு யார் வேலை தருவார்கள்' என்ற நினைப்பிலேயே சாமி கும்பிடுகிறாய்"
கிருஷ்ணன் யோசித்து பார்த்தான். அவர் சொல்வதில் உண்மை இருப்பது புரிந்தது.
"அது உன் குற்றமில்லை. நீ வளர்ந்த சூழ்நிலை அப்படி. கடவுளை தொழுவது எனபது தேங்காய் பழம் வாங்கி அர்ச்சனை செய்வதிலோ சூடம் கொளுத்துவதிலோ yஇல்லை. கடவுளை முழுவதும் நம்பி வழிபடுபவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கை பெருகும். ஏதோ கோவிலுக்கு வந்தோம்... சாமி கும்பிட்டோம் என்று இல்லாமல் பத்து நிமிடம் அமர்ந்து எம்பெருமானின் உருவத்தை மனதில் நினைத்து மனத்தை ஒரு முகப்படுத்தி தியானம் செய். ஒரு மாதத்தில் உன் தன்னம்பிக்கை பெருகுகிறதா இல்லையா பார்." என்று கூறி விட்டு தன் சொற்பொழிவை தொடர்ந்தார்.
கிருஷ்ணன் மனத்தில் அப்போதே தன்னம்பிக்கை ஊற்றெடுக்க ஆரம்பித்தது.
www://srikarpagam.blogspot.com
email: amkarpagam@gmail.com
மனிதரில் இத்தனை நிறங்களா?
ராமேஸ்வரம் டிப்ஸ்!
அமில மழை!
all rights are reserved by karpagam